Կանաչ հորիզոն

ԳԱԼՎԵՅ, Իռլանդիա – Իռլանդիայի օդային տեսարանը ցույց է տալիս, որ իռլանդացիները ամենաշատն են գնահատում իրենց փարթամ, բայց խորդուբորդ հողը:

ԳԱԼՎԵՅ, Իռլանդիա – Իռլանդիայի օդային տեսարանը ցույց է տալիս, որ իռլանդացիները ամենաշատն են գնահատում իրենց փարթամ, բայց խորդուբորդ հողը: Այն ցույց է տալիս երկակիությունները, որոնք նշանավորել են մի ազգ, որը վերջին ամիսներին գնացել է բումից անկում: Սակայն այս երկրի պատմության սպիներն ընդգծում են վերապրած ազգի բնավորությունը:

Շանոն գետի ափերից մինչև ժայռոտ արոտավայրերը Գոլվեյից հյուսիս ընկած գլորվող բլուրները ցույց են տալիս կանաչապատ լանդշաֆտը, որն իր մառախլապատ երանգներով արևադարձային տեսք ունի: Այնուամենայնիվ, դա պատրանք է, քանի որ սա մի ժողովուրդ է, որտեղ ավելի շատ ոչխարներ են ապրում, քան մարդիկ, և որի հողի քարքարոտ կազմը և հիվանդ կարտոֆիլը ավելի քան մեկ դար առաջ սովի և մռայլության պատճառ էին դարձել:

Կոնեմարայի շրջանի հնագույն ձկնորսական գյուղերից մեկի՝ Ռաունդսթոունի մոտ գտնվող բլրի գագաթին գտնվում է այն, ինչ տեղացիներն անվանում են «սովի տնակ»։ Սփռված ամբողջ գյուղով մեկ և լցված մամուռով, սաղարթով և խաղողի վազերով, դրանք ամուր, բայց չարագուշակորեն դատարկ խոռոչներ են, որոնք ժամանակին եղել են նրանց տները, ովքեր փախել են Իռլանդիայի 19-րդ դարի ավերիչ սովից:

Շատերը փախել են Ամերիկա, իսկ մյուսները պարզապես մահացել են՝ թողնելով այս մոռացված պատյանները, ինչպես ոստրեները, որոնք սփռված են անպտուղ ծովի հատակին:

Դինամիկ Գոլվեյ
Ավելի քիչ, քան 75 կիլոմետր հեռավորության վրա գտնվում է այսօրվա Գոլվեյը, դինամիկ համալսարանական քաղաք, որի փողոցները գիշեր-ցերեկ լցվում են ուսանողներով: Մի երկրում, որտեղ միջին տարիքը 35-ն է, և մինչև վերջերս առատ աշխատատեղերը մագնիս էին միգրանտների համար, նույնիսկ այսօր այս տարածքը կտրուկ հակադրվում է տասնամյակներ առաջվա նույն երկրին:

«Իռլանդիան բաց թողեց արդյունաբերական հեղափոխությունը և անմիջապես գնաց դեպի կրթություն և բարձր տեխնոլոգիաների արդյունաբերություն», - ասում է 20-ամյա ձեռներեց Սիարան Գանթերը, որը մի պինտա խմում է տեղի պանդոկում: «Դա է պատճառներից մեկը, որ 15 կամ 20 տարի առաջ մենք ավելի աղքատ էինք»։

Իռլանդիան 1990-ականներին հայտնվեց որպես «Կելտական ​​վագր»՝ երիտասարդ Եվրոպայի զարգացող տնտեսությունը: Սակայն այս ամենը կանգ առավ անցյալ տարվա վերջին, երբ պարտքով անդամալույծ երկիրը ստիպված եղավ զիջել Եվրամիության և Արժույթի միջազգային հիմնադրամի օգնությանը:

Բայց եթե որևէ ազգ գիտի դաժան կյանքը, դա իռլանդացիներն են: Քեննիի գրախանութն ու արվեստի պատկերասրահը Հայ Սթրիթում և ակնառու կերպով ցուցադրված է Թոմ Գարվինի կոշտ կազմով գիրքը, որը զարդարված է դեպրեսիայի դարաշրջանի սև-սպիտակ լուսանկարով, որում պատկերված է աղքատ արտաքինով տղամարդը, որը նայում է դատարկ լանդշաֆտին: Գիրքը վերնագրված է «Ապագայի կանխարգելում. ինչո՞ւ էր Իռլանդիան այդքան երկար այդքան աղքատ»:

Եկեղեցու դերը
Գարվինի գիրքը, որը բարձրացրեց հոնքերը և սկսեց բանավեճեր, հիմնված է այն մտքի վրա, որ Իռլանդիայի զարգացման բացակայությունը 1921 թվականի անկախությունից հետո տասնամյակների ընթացքում պայմանավորված էր այն ժամանակվա հզոր կաթոլիկ եկեղեցու կողմից, որի շահերից էր բխում թերկրթված և ստորադաս լինելուց: հասարակությունը։

Զանգվածային կրթության բացակայությունը մերժում էր ժամանակակից աշխարհում կյանքին նախապատրաստվելը, պնդում էր Գարվինը: Միայն 1990-ականներին էր, երբ ստեղծվեց նոր և բարձր կրթությամբ, տեխնիկապես պատրաստված և այդ ժամանակ հիմնականում աշխարհիկ աշխատուժը: Հենց այդ ժամանակ Իռլանդիան վերջապես սկսեց ծաղկել, և ըստ հեղինակի՝ մեկ սերունդ ուշ, քան կարող էր ունենալ:

«Իռլանդիան այժմ շատ ավելի ազատական ​​է, և եկեղեցին այնքան էլ մեծ ազդեցություն չունի», - ասում է ինքնավստահ Աննա Մետաջերը՝ Գալվեյի Իռլանդիայի ազգային համալսարանի հումանիտար գիտությունների ուսանողուհի: «Իմ ընկերներից շատերը չեն հավատում կամ չեն գնում պատարագի: Մեր տարիքի մարդկանց համար կրոնն այդքան կարևոր չէր լինի»։

Մետաջերը 20 տարեկան է և հպարտորեն կրում է փոքրիկ խաչով զարդարված վզնոց: Նրա ընտանեկան արմատները Իռլանդիայում սերունդներ են, և նրա նախնիները թաղված են 6-րդ դարի միջնադարյան վանքում՝ Կլոնմակնոյզում, որը մինչ օրս մնում է հայտնի զբոսաշրջային գրավչություն, որը գտնվում է Շենոն գետին նայող հեռավոր վայրում:

Բրիշանը միշտ դաշտ կգնի
Թեև անտեսելով անցյալը, Մետաջերը այլ բաներ ունի իր մտքում: Գոլվեյ փաբում իր ընկերների հետ իր ապագայի և ճանապարհորդական ծրագրերի մասին մտածելն ավելի շատ օրվա կարգն է: Նա ցանկանում է մի քանի տարի ճանապարհորդել, բայց հետո վերադառնալ և տուն ձեռք բերել։

«Այնքան թանկ է տուն ձեռք բերելը, բայց սեփականությունն ու հողը մեծ նշանակություն ունեն իռլանդացիների համար՝ ինչ-որ բան ունենալը», - ասում է նա: «Բարձանը միշտ դաշտ կգնի, ասում են. Դա ամբողջ հողն է, Իռլանդիայի ողջ պատմությունը: Միշտ հողի կռիվ է եղել»:

«Կելտական ​​վագր» դառնալու ճանապարհին իռլանդացիները գտնվում էին սեփականության շուկայում՝ իրենց արմատներից ոչ հեռու: Նրանք գույք են ձեռք բերել ինչպես երկրի ներսում, այնպես էլ արտասահմանում՝ Իսպանիայից մինչև Բուդապեշտ: Իռլանդացիները գնացին միջազգային՝ թողնելով իրենց գավառական արմատները:

Երբ հողասեր իռլանդացիները վերակառուցում են, նրանք չեն կորցնում իրենց գործնական իմաստը: Դառը հիշողությունները նրանց ևս մեկ անգամ ուղղորդում են դեպի ապագա, երբ անձրևի կաթիլները հանդարտ, բայց անշեղորեն թափվում են իռլանդական փարթամ բնապատկերի վրա: Ճիշտ այնպես, ինչպես դա արել է սերունդների համար այս կանաչ հորիզոնում:

Մասին հեղինակի

Լինդա Հոնհոլցի ավատար

Լինդա Հոնհոլց

համար գլխավոր խմբագիր eTurboNews հիմնված eTN-ի գլխավոր գրասենյակում:

Տարածեք...